توضیحات

با پیشرفت دستگاه‌های دیجیتالی و هوشمند، حجم عکس‌ها و فیلم‌هایی که با آن‌ها گرفته می‌شود، افزایش یافت و دیگر مانند گذشته با عکس‌ها و فیلم‌های بی‌کیفیت مواجه نیستم؛ و نیاز به فضای بیشتری برای ذخیره‌سازی هزاران عکس و ساعت‌ها فیلمی داریم که ثبت کرده‌ایم تا بتوانیم آن‌ها را در فرصت مناسب به حافظه‌های اکسترنال و یا کامپیوتر شخصی‌مان منتقل کنیم. امروزه انواع مختلفی از کارت‌های حافظه با طیف وسیعی از ظرفیت‌ها و سرعت انتقال اطلاعات وجود دارند. در ابتدا کارت‌های حافظه با اندازه‌های بزرگتری ساخته می‌شدند ولی به‌تدریج با پیشرفت تکنولوژی اندازه آن‌ها کوچک‌تر شد و ظرفیت و سرعت آن‌ها هم افزایش یافت. اگر شما یک عکاس حرفه‌ای باشید که بخواهید عکس‌های متوالی با دوربین DSLR خود بگیرید و آن‌ها را با فرمت خام ذخیره کنید، به یک کارت حافظه SD با سرعت بالا نیاز دارید. انواع استانداردهای SD، SDHC و SDXC هم با توجه به افزایش ظرفیت ذخیره‌سازی این کارت‌ها تعریف شده‌اند که معمولا تا ظرفیت ۲ گیگابایت با استاندارد SD، از ۲ تا ۳۲ گیگابایت با استاندارد SDHC و از ۳۲ گیگابایت تا ۲ ترابایت هم با استاندارد SDXC ساخته می‌شوند و معمولا برق مصرفی آن‌ها از ۲.۷ تا ۳.۶ ولت است. سرعت خواندن و نوشتن این مدل کارت حافظه برابر با ۹۰ مگابایت بر ثانیه است. استاندارد SD یا Secure Digital برای اولین بار در سال ۱۹۹۹ میلادی برای ذخیرهسازی اطلاعات روی کارتهای حافظه‌ی فلش و بهبود آن نسبت به انواع کارت‌های حافظه‌ی MMC یا Multi Media Card ‌به‌کار گرفته شد. به‌مرور زمان و نیاز به ابعاد فیزیکی کوچک‌تر، انواع کارت‌های حافظه‌ی Mini SD و microSD هم پدید آمدند؛ در واقع آن‌چه امروزه به‌نام کارت‌های حافظه‌ی microSD می‌شناسیم، همان کارت‌های حافظه‌ی قدیمی TF یا Trans Flash هستند.